Μέσα στο φιλόξενο antinews είναι φανερό ότι μπαίνουν και συζητούν άνθρωποι με ποικίλες καταβολές και ηλικίες. Άλλοι παλαιοί αριστεροί, άλλοι παλαίμαχοι Νεοδημοκράτες και ΠΑΣΟΚοι, άλλοι με σκληρές πατριωτικές θέσεις (για τα γούστα της ελληνικής πολιτικής ορθότητας), άλλοι περισσότερο «κοσμοπολίτες»…
Τους χωρίζουν πολλά, από το παρελθόν και το παρόν.
Αλλά και τους ενώνουν κάποια…
Κι αυτά που τους ενώνουν συνιστούν, κατά κάποιο τρόπο, την κοινή βάση που επιτρέπει να γίνεται συζήτηση τόσο ποικίλη, τόσο ζωντανή, μερικές φορές τόσο συναρπαστική…
Και να συνεχίζεται και να προχωρά καθημερινά, με αφορμές από την επικαιρότητα, αλλά και με συχνές προεκτάσεις πολύ πέραν της επικαιρότητας.
Αυτή είναι και μια ξεχωριστή αρετή του antinews:
Μπορείς να βρεις όλες τις ιδεολογικές καταβολές, όλες τις πολιτικές εμπειρίες, όλες τις ηλικιακές ευαισθησίες.
Κι όλοι αυτοί έμαθαν εδώ μέσα κάπου να συνεννοούνται – όχι κατ’ ανάγκην να συμφωνούν – αλλά να έχουν «κοινό κώδικα», κοινές αγωνίες και κοινούς προβληματισμούς. Ακόμα και κοινές εμμονές καμιά φορά…
Έχουν, όμως, ξεφύγει από τις παλιές εμμονές! Χωρίς να έχουν απολακτίσει τις παλιές ιδέες:
* Οι παλαιοί Αριστεροί εξακολουθούν να φέρουν τη ριζοσπαστικότητά τους και την προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη.
* Οι παλαιοί Δεξιοί εξακολουθούν να φέρουν την προσήλωσή τους σε αστικές και εθνικές αξίες
* Και οι παλαιοί Κεντρώοι, την προτεραιότητα στη σύνθεση απόψεων και στην επιλογή του «μέσου δρόμου».
Αλλά όλοι τους από την καθημερινή συζήτηση έχουν ξεπεράσει τους παλαιούς τους εαυτούς χωρίς να… λοβοτομηθούν:
– Οι παλαιοί Αριστεροί καταλαβαίνουν πολύ συχνά ότι δεν μπορούν να χαρίζουν τον πατριωτισμό στην Δεξιά! Ότι οι καλύτερες παραδόσεις της Αριστεράς ήταν όταν πρωτοστάτησε σε εθνικούς και εθνικούς–δημοκρατικούς αγώνες. Και οι χειρότερες παραδόσεις της όταν απολάκτισε τον πατριωτισμό προς όφελος διεθνιστικών χιμαιρών (που συχνά εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα…
– Οι παλαιοί Δεξιοί καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν, κι αυτοί, να χαρίζουν τη δημοκρατικότητα στο Κέντρο και την Κοινωνική Δικαιοσύνη στην Αριστερά. Κι ότι οι καλύτερες παραδόσεις της Δεξιάς ήταν όλα αυτά που την καθιστούν λαϊκή και δημοκρατική – η κοινωνική δικαιοσύνη και η θεμελίωση της δημοκρατικής σταθερότητας. Οι χειρότερες παραδόσεις της δεξιάς είναι όταν υποτίμησε προτάγματα δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης και μετατράπηκε σε καθεστωτικό στυλοβάτη έξω-θεσμικών κέντρων.
– Οι παλαιοί Κεντρώοι, καταλαβαίνουν με τη σειρά τους, ότι η καλύτερη παράδοση του ιστορικού Κέντρου στην Ελλάδα δεν ήταν… «λίγο από δω και λίγο από κει», δεν ήταν μια μεσοβέζικη στάση και ένας «εξισορροπητικός» ρόλος. Το Κέντρο δεν υπήρξε «κέντρο» επειδή ήταν «μετριοπαθές». Αναδείχθηκε ως «κέντρο» επειδή υπήρξε μαχητικό: ενώνοντας το λαό πάνω σε προτάγματα Πατρίδας και Δημοκρατίας, όταν ακραίες εκδοχές και της Αριστεράς και της Δεξιάς ανατροφοδοτούνταν μεταξύ τους και τον δίχαζαν.
Όταν το Κέντρο έχασε τη μαχητικότητά τους και τον ιδιαίτερο ρόλο του να ενώνει σε προτάγματα Πατρίδας και Δημοκρατίας, συνετρίβη ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, ή απορροφήθηκε από κάποιαν απ’ αυτές κι έχασε το ρόλο του.
Το Κέντρο ουδέποτε υπήρξε πολιτική παράταξη της παθητικότητας, την «πολιτικής ορθότητας» και του… life style.
Και οι νέοι, που δεν μπήκαν ποτέ σε τέτοια «κουτάκια»;
«Κυκλοφορούν» και παρεμβαίνουν, ασφαλώς, και πολύ νεότεροι, που «ψωνίζουν» επιλεκτικά και συμμετέχουν ενεργά στους νέους κώδικες και τη νέα γλώσσα – τελικά στη νέα πολιτική συνείδηση – που συγκροτείται στο antinews.
Πολύ συχνά συνεφέρνοντας τους παλαιότερους από ατέλειωτους τσακωμούς και υπενθυμίζοντας ότι εκείνο που αφορά όλους μας, ως ενεργούς πολίτες, είναι το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν έχει περάσει στη δικαιοδοσία των ιστορικών.
Ακόμα και συζητήσεις για το παρελθόν, γίνονται με τη βοήθεια των νεώτερων μελών από τη μεγάλη «συντροφιά» του antinews, με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον. Όχι για το ξεκαθάρισμα παλαιών «λογαριασμών»…
Εδώ λοιπόν, συντελείται μια μεγάλη υπέρβαση:
Παλαιές διαχωριστές γραμμές ξεπερνιούνται και αχρηστεύονται, χωρίς να μηδενίζεται το φορτίο των ιδεών που κουβαλούσαν.
Τα διχαστικά στερεότυπα πέφτουν! Τα ενεργειακά φορτία των ιδεών και των αξιών ανανεώνονται και ανασυντίθενται.
Ο «μεσαίος χώρος» που αναζητούσαν κάποιοι απεγνωσμένα στη παλαιά Νέα Δημοκρατία, εδώ υπάρχει, εδώ ζει, εδώ μετασχηματίζεται και αναπτύσσεται καθημερινά.
Αλλά πρόκειται για ένα υπερβατικό «μεσαίο χώρο» με αιχμές και με γωνίες, με βάθος σκέψης και πολυπλοκότητα επιχειρημάτων, καθόλου flat, καθόλου αποστειρωμένο από αξίες, καθόλου ρηχό σε ιδέες…
Ένας «μεσαίος χώρος» εξαιρετικά πολιτικοποιημένος στις απόψεις του, εξαιρετικά ιδεολογικοποιημένος στη στάση του, εξαιρετικά αιχμηρός στις θέσεις του, τολμηρός στις αντιπαραθέσεις του και ριζοσπαστικός στις προτάσεις του.
Πώς λέμε «μεσαίος χώρος»; Ουδεμία σχέση!
Κι όταν ακούω τις διάφορες ανοησίες περί «μεσαίου χώρου» αναρωτιέμαι:
Όλοι αυτοί που τον επικαλούνται, τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους;
Αν θέλουν να μάθουν πως σκέφτονται και τι θέλουν όλοι αυτοί που έχουν αποτινάξει ιδεολογικές αλυσίδες, αλλά δεν έχουν ξεχάσει να σκέπτονται, δεν έχουν ξεμάθει να κρίνουν, δεν κερδίζονται με εύκολα επικοινωνιακά τεχνάσματα, εδώ είμαστε. Εμείς είμαστε. Εμείς κι άνθρωποι σαν κι εμάς…
Γιατί δεν κάνουν τον κόπο να μας γνωρίσουν;
Γιατί μας επικαλούνται χωρίς να μας ξέρουν;
Γιατί προσπαθούν να μας «κερδίσουν» με ό,τι περισσότερο σιχαινόμαστε, με ό,τι έχουμε ξεπεράσει προ πολλού, με ότι μας απωθεί πια και μας αηδιάζει;
Είμαστε άνθρωποι που έχουμε κάνει την υπέρβασή μας. Μπορεί να μην έχουμε βρει την «αλήθεια», αλλά είμαστε το βαρόμετρο μιας ολόκληρης κοινωνίας που πολύ πιο ενστικτωδώς δεν θέλει φλούφλικα μισόλογα, δεν θέλει κοινοτοπίες «πολιτικής ορθότητας», δεν θέλει πολιτικούς «δήθεν» που παριστάνουν κάτι που δεν είναι οι ίδιοι…
Δεν θέλει τετριμμένους λαϊκισμούς και δεν γουστάρει ξύλινο λόγο.
– Και πάνω απ’ όλα σιχαίνεται όσους απολογούνται γι’ αυτό που κατά βάθος είναι. Ή όσους παριστάνουν αυτό που πια δεν είναι…
– Σιχαίνεται όσους είναι Δεξιοί και προσπαθούν να πείσουν ότι είναι κάτι άλλο («απεταξάμην»…)
– Όπως σιχαίνεται κι όσους έχουν πάψει προ πολλού να είναι Αριστεροί, αλλά εξακολουθούν να το παίζουν (γιατί νομίζουν ότι είναι προσοδοφόρο και «πουλά» ακόμα στην πολιτική αγορά)
– Όπως σιχαίνεται κι όσους μπερδεύουν την Αριστοτελική μεσότητα (που είναι φιλοσοφική αρετή) με τη μηδαμινότητα του ξύλινου λόγου, που δεν είναι αρετή «μετριοπαθών πολιτικών», είναι ελάττωμα σιγουρατζήδων της πολιτικής.
– Όπως σιχαίνεται και διάφορους κυρίους και κυρίες, οι οποίοι αφού υπηρέτησαν πιστά και επί μακρόν το σημερινό πολιτικό σύστημα που καταρρέει, προσπαθούν να πλασαριστούν σήμερα ως «ανανεωτές» και «σωτήρες», ως «ευαγγελιστές» του καινούργιου, που ούτε το κατανοούν, ούτε το θέλουν. Και το οποίο όταν θα έλθει, πρώτα αυτούς τους «ψευδοπροφήτες» θα εξωστρακίσει!
Αλλιώς δεν θα είναι «καινούργιο»….
Ο αληθινός υπερβατικός χώρος πέρα από τις παλαιές διαχωριστικές γραμμές, εδώ συγκροτείται. Στο antinews. Ίσως κι αλλού. Πάντως εδώ σίγουρα…
Κι αποτελεί το «είδωλο» όλης της κοινωνίας. Η οποία, σε στιγμές κρίσης κι αυτή, προσπαθεί να υπερβεί τον παλαιό της εαυτό…
Μόνο που αυτά όλα δεν έχουν καμία σχέση με τη «μεσαιοχωρίτικη» νοοτροπία της αποπολιτικοποίησης, της αποϊδεολογικοποίησης, του ελαφρολαϊκού κυνισμού και του μεταμοντέρνου «κοσμοπολίτικου» επαρχιωτισμού.
Σαν τους βεδουίνους της Σαχάρας, συγκεντρωθήκαμε εδώ στην «όαση» του antinews εκπρόσωποι απ’ όλες τις «φυλές» της ελληνικής Πολιτικής «Βαβυλωνίας».
Κι εδώ μαθαίνουμε σιγά-σιγά να μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Αυτό που εδώ γεννιέται κι εδώ «ζυμώνεται», θα διαχυθεί σε όλη την «έρημο».
Και θα την γονιμοποιήσει…
Σε πείσμα διάφορων μαθητευόμενων μάγων της Πολιτικής και εγγαστρίμυθων της αποδόμησης των ιδεολογιών, που δεν έχουν δει ποτέ τους ούτε την «έρημο» από την οποία ερχόμαστε, ούτε την «όαση» μέσα στην οποία σήμερα ζούμε…
Μόνο μας κάνουν μαθήματα «πολιτικής ορθότητας», από μακριά και αφ’ υψηλού…
Πέστε τους πως όποιοι αποτελούν τον αληθινό, τον υπερβατικό μεσαίο χώρο, έχουν μάθει να περπατούν στην έρημο, να αντιμετωπίζουν τα τσακάλια, τις ύαινες και τα όρνια. Και να επιβιώνουν…
Όταν είναι λίγοι δεν σκοτώνονται.
Κι όταν γίνουν πολλοί είναι ανίκητοι!
Πέστε τους ότι ο υπερβατικός μεσαίος χώρος δεν είναι «στάνη με αρνιά».
Είναι αγέλη λύκων!
Μπορείς να επιβάλλεις τη σιωπή των αμνών στο κοπάδι με τ’ αρνιά…
Αλλά αν αρχίσουν να αλυχτάνε οι λύκοι…
Πολύ περισσότερο, αν αρχίσουν να αλυχτάνε οι άνθρωποι που έμαθαν το βάδισμα της ερήμου…
Μωχάμεντ Ιμπν Μουζά Αλ Χουαρίζμι
(ο πατέρας της σύγχρονης Άλγεβρας)
Τους χωρίζουν πολλά, από το παρελθόν και το παρόν.
Αλλά και τους ενώνουν κάποια…
Κι αυτά που τους ενώνουν συνιστούν, κατά κάποιο τρόπο, την κοινή βάση που επιτρέπει να γίνεται συζήτηση τόσο ποικίλη, τόσο ζωντανή, μερικές φορές τόσο συναρπαστική…
Και να συνεχίζεται και να προχωρά καθημερινά, με αφορμές από την επικαιρότητα, αλλά και με συχνές προεκτάσεις πολύ πέραν της επικαιρότητας.
Αυτή είναι και μια ξεχωριστή αρετή του antinews:
Μπορείς να βρεις όλες τις ιδεολογικές καταβολές, όλες τις πολιτικές εμπειρίες, όλες τις ηλικιακές ευαισθησίες.
Κι όλοι αυτοί έμαθαν εδώ μέσα κάπου να συνεννοούνται – όχι κατ’ ανάγκην να συμφωνούν – αλλά να έχουν «κοινό κώδικα», κοινές αγωνίες και κοινούς προβληματισμούς. Ακόμα και κοινές εμμονές καμιά φορά…
Έχουν, όμως, ξεφύγει από τις παλιές εμμονές! Χωρίς να έχουν απολακτίσει τις παλιές ιδέες:
* Οι παλαιοί Αριστεροί εξακολουθούν να φέρουν τη ριζοσπαστικότητά τους και την προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη.
* Οι παλαιοί Δεξιοί εξακολουθούν να φέρουν την προσήλωσή τους σε αστικές και εθνικές αξίες
* Και οι παλαιοί Κεντρώοι, την προτεραιότητα στη σύνθεση απόψεων και στην επιλογή του «μέσου δρόμου».
Αλλά όλοι τους από την καθημερινή συζήτηση έχουν ξεπεράσει τους παλαιούς τους εαυτούς χωρίς να… λοβοτομηθούν:
– Οι παλαιοί Αριστεροί καταλαβαίνουν πολύ συχνά ότι δεν μπορούν να χαρίζουν τον πατριωτισμό στην Δεξιά! Ότι οι καλύτερες παραδόσεις της Αριστεράς ήταν όταν πρωτοστάτησε σε εθνικούς και εθνικούς–δημοκρατικούς αγώνες. Και οι χειρότερες παραδόσεις της όταν απολάκτισε τον πατριωτισμό προς όφελος διεθνιστικών χιμαιρών (που συχνά εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα…
– Οι παλαιοί Δεξιοί καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν, κι αυτοί, να χαρίζουν τη δημοκρατικότητα στο Κέντρο και την Κοινωνική Δικαιοσύνη στην Αριστερά. Κι ότι οι καλύτερες παραδόσεις της Δεξιάς ήταν όλα αυτά που την καθιστούν λαϊκή και δημοκρατική – η κοινωνική δικαιοσύνη και η θεμελίωση της δημοκρατικής σταθερότητας. Οι χειρότερες παραδόσεις της δεξιάς είναι όταν υποτίμησε προτάγματα δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης και μετατράπηκε σε καθεστωτικό στυλοβάτη έξω-θεσμικών κέντρων.
– Οι παλαιοί Κεντρώοι, καταλαβαίνουν με τη σειρά τους, ότι η καλύτερη παράδοση του ιστορικού Κέντρου στην Ελλάδα δεν ήταν… «λίγο από δω και λίγο από κει», δεν ήταν μια μεσοβέζικη στάση και ένας «εξισορροπητικός» ρόλος. Το Κέντρο δεν υπήρξε «κέντρο» επειδή ήταν «μετριοπαθές». Αναδείχθηκε ως «κέντρο» επειδή υπήρξε μαχητικό: ενώνοντας το λαό πάνω σε προτάγματα Πατρίδας και Δημοκρατίας, όταν ακραίες εκδοχές και της Αριστεράς και της Δεξιάς ανατροφοδοτούνταν μεταξύ τους και τον δίχαζαν.
Το Κέντρο ουδέποτε υπήρξε πολιτική παράταξη της παθητικότητας, την «πολιτικής ορθότητας» και του… life style.
Και οι νέοι, που δεν μπήκαν ποτέ σε τέτοια «κουτάκια»;
«Κυκλοφορούν» και παρεμβαίνουν, ασφαλώς, και πολύ νεότεροι, που «ψωνίζουν» επιλεκτικά και συμμετέχουν ενεργά στους νέους κώδικες και τη νέα γλώσσα – τελικά στη νέα πολιτική συνείδηση – που συγκροτείται στο antinews.
Πολύ συχνά συνεφέρνοντας τους παλαιότερους από ατέλειωτους τσακωμούς και υπενθυμίζοντας ότι εκείνο που αφορά όλους μας, ως ενεργούς πολίτες, είναι το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν έχει περάσει στη δικαιοδοσία των ιστορικών.
Ακόμα και συζητήσεις για το παρελθόν, γίνονται με τη βοήθεια των νεώτερων μελών από τη μεγάλη «συντροφιά» του antinews, με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον. Όχι για το ξεκαθάρισμα παλαιών «λογαριασμών»…
Εδώ λοιπόν, συντελείται μια μεγάλη υπέρβαση:
Παλαιές διαχωριστές γραμμές ξεπερνιούνται και αχρηστεύονται, χωρίς να μηδενίζεται το φορτίο των ιδεών που κουβαλούσαν.
Τα διχαστικά στερεότυπα πέφτουν! Τα ενεργειακά φορτία των ιδεών και των αξιών ανανεώνονται και ανασυντίθενται.
Ο «μεσαίος χώρος» που αναζητούσαν κάποιοι απεγνωσμένα στη παλαιά Νέα Δημοκρατία, εδώ υπάρχει, εδώ ζει, εδώ μετασχηματίζεται και αναπτύσσεται καθημερινά.
Αλλά πρόκειται για ένα υπερβατικό «μεσαίο χώρο» με αιχμές και με γωνίες, με βάθος σκέψης και πολυπλοκότητα επιχειρημάτων, καθόλου flat, καθόλου αποστειρωμένο από αξίες, καθόλου ρηχό σε ιδέες…
Ένας «μεσαίος χώρος» εξαιρετικά πολιτικοποιημένος στις απόψεις του, εξαιρετικά ιδεολογικοποιημένος στη στάση του, εξαιρετικά αιχμηρός στις θέσεις του, τολμηρός στις αντιπαραθέσεις του και ριζοσπαστικός στις προτάσεις του.
Πώς λέμε «μεσαίος χώρος»; Ουδεμία σχέση!
Κι όταν ακούω τις διάφορες ανοησίες περί «μεσαίου χώρου» αναρωτιέμαι:
Όλοι αυτοί που τον επικαλούνται, τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους;
Αν θέλουν να μάθουν πως σκέφτονται και τι θέλουν όλοι αυτοί που έχουν αποτινάξει ιδεολογικές αλυσίδες, αλλά δεν έχουν ξεχάσει να σκέπτονται, δεν έχουν ξεμάθει να κρίνουν, δεν κερδίζονται με εύκολα επικοινωνιακά τεχνάσματα, εδώ είμαστε. Εμείς είμαστε. Εμείς κι άνθρωποι σαν κι εμάς…
Γιατί δεν κάνουν τον κόπο να μας γνωρίσουν;
Γιατί μας επικαλούνται χωρίς να μας ξέρουν;
Γιατί προσπαθούν να μας «κερδίσουν» με ό,τι περισσότερο σιχαινόμαστε, με ό,τι έχουμε ξεπεράσει προ πολλού, με ότι μας απωθεί πια και μας αηδιάζει;
Δεν θέλει τετριμμένους λαϊκισμούς και δεν γουστάρει ξύλινο λόγο.
– Και πάνω απ’ όλα σιχαίνεται όσους απολογούνται γι’ αυτό που κατά βάθος είναι. Ή όσους παριστάνουν αυτό που πια δεν είναι…
– Σιχαίνεται όσους είναι Δεξιοί και προσπαθούν να πείσουν ότι είναι κάτι άλλο («απεταξάμην»…)
– Όπως σιχαίνεται κι όσους έχουν πάψει προ πολλού να είναι Αριστεροί, αλλά εξακολουθούν να το παίζουν (γιατί νομίζουν ότι είναι προσοδοφόρο και «πουλά» ακόμα στην πολιτική αγορά)
– Όπως σιχαίνεται κι όσους μπερδεύουν την Αριστοτελική μεσότητα (που είναι φιλοσοφική αρετή) με τη μηδαμινότητα του ξύλινου λόγου, που δεν είναι αρετή «μετριοπαθών πολιτικών», είναι ελάττωμα σιγουρατζήδων της πολιτικής.
– Όπως σιχαίνεται και διάφορους κυρίους και κυρίες, οι οποίοι αφού υπηρέτησαν πιστά και επί μακρόν το σημερινό πολιτικό σύστημα που καταρρέει, προσπαθούν να πλασαριστούν σήμερα ως «ανανεωτές» και «σωτήρες», ως «ευαγγελιστές» του καινούργιου, που ούτε το κατανοούν, ούτε το θέλουν. Και το οποίο όταν θα έλθει, πρώτα αυτούς τους «ψευδοπροφήτες» θα εξωστρακίσει!
Αλλιώς δεν θα είναι «καινούργιο»….
Ο αληθινός υπερβατικός χώρος πέρα από τις παλαιές διαχωριστικές γραμμές, εδώ συγκροτείται. Στο antinews. Ίσως κι αλλού. Πάντως εδώ σίγουρα…
Κι αποτελεί το «είδωλο» όλης της κοινωνίας. Η οποία, σε στιγμές κρίσης κι αυτή, προσπαθεί να υπερβεί τον παλαιό της εαυτό…
Μόνο που αυτά όλα δεν έχουν καμία σχέση με τη «μεσαιοχωρίτικη» νοοτροπία της αποπολιτικοποίησης, της αποϊδεολογικοποίησης, του ελαφρολαϊκού κυνισμού και του μεταμοντέρνου «κοσμοπολίτικου» επαρχιωτισμού.
Σαν τους βεδουίνους της Σαχάρας, συγκεντρωθήκαμε εδώ στην «όαση» του antinews εκπρόσωποι απ’ όλες τις «φυλές» της ελληνικής Πολιτικής «Βαβυλωνίας».
Κι εδώ μαθαίνουμε σιγά-σιγά να μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Αυτό που εδώ γεννιέται κι εδώ «ζυμώνεται», θα διαχυθεί σε όλη την «έρημο».
Και θα την γονιμοποιήσει…
Σε πείσμα διάφορων μαθητευόμενων μάγων της Πολιτικής και εγγαστρίμυθων της αποδόμησης των ιδεολογιών, που δεν έχουν δει ποτέ τους ούτε την «έρημο» από την οποία ερχόμαστε, ούτε την «όαση» μέσα στην οποία σήμερα ζούμε…
Μόνο μας κάνουν μαθήματα «πολιτικής ορθότητας», από μακριά και αφ’ υψηλού…
Πέστε τους πως όποιοι αποτελούν τον αληθινό, τον υπερβατικό μεσαίο χώρο, έχουν μάθει να περπατούν στην έρημο, να αντιμετωπίζουν τα τσακάλια, τις ύαινες και τα όρνια. Και να επιβιώνουν…
Όταν είναι λίγοι δεν σκοτώνονται.
Κι όταν γίνουν πολλοί είναι ανίκητοι!
Πέστε τους ότι ο υπερβατικός μεσαίος χώρος δεν είναι «στάνη με αρνιά».
Είναι αγέλη λύκων!
Μπορείς να επιβάλλεις τη σιωπή των αμνών στο κοπάδι με τ’ αρνιά…
Αλλά αν αρχίσουν να αλυχτάνε οι λύκοι…
Πολύ περισσότερο, αν αρχίσουν να αλυχτάνε οι άνθρωποι που έμαθαν το βάδισμα της ερήμου…
Μωχάμεντ Ιμπν Μουζά Αλ Χουαρίζμι
(ο πατέρας της σύγχρονης Άλγεβρας)
Αναδημοσίευση από Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου