Έχω αρκετό καιρό να γράψω κάτι στο ιστολόγιο μου. Ξεκινάω με μια αναδημοσίευση που μου άρεσε.
Ψηφοφόρε μου… Σ’ ακούω που μονίμως παραπονούμενος μου βγαίνεις. Δεν υπάρχουν, λες, τίμιοι πολιτικοί. Δεν υπήρξαν ποτέ λες. Δεν είναι κανένας τους. Είναι αλήθεια πως ένα μικρό δίκιο το έχεις. Είναι όμως εξίσου αλήθεια πως αυτό το πρόσεξες τα τελευταία χρόνια. Τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, δε σε ενοχλούσαν και τόσο πριν αρχίσει η κρίση. Και είναι επίσης αλήθεια πως έχεις πολύ μεγαλύτερο άδικο· τους ανέντιμους πολιτικούς, αυτούς που σήμερα κατηγοράς, εσύ τους ανέδειξες με την ψήφο σου. Και πως όποτε σου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να ψηφίσεις αξιόλογους πολιτικούς, τους έστειλες σπίτι τους με συνοπτικές διαδικασίες.
Ας σου φρεσκάρω λίγο τη μνήμη.
Ας θυμηθούμε τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90. Ήταν η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που είχες τη δυνατότητα να σπάσεις το δικομματικό σύστημα. Το εκλογικό σύστημα ήταν πολύ κοντά στην απλή αναλογική, δεν υπήρχε το πλαφόν του 3% και είχες πληθώρα επιλογών να ψηφίσεις. Αν ήσουν, ας πούμε, δεξιός, θα μπορούσες να ψηφίσεις τη Δημοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου. Έναν πολιτικό που πάντα τον θεωρούσες «εντιμότατο» πολιτικό και, αργότερα, τον αγάπησες ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας. Όταν όμως ζήτησε την ψήφο σου, τον μεν Ιούντιο με το ζόρι τον έστειλες στη Βουλή με ένα πενιχρό 1%, τον δε Απρίλιο του 1990 τον άφησες απ’ έξω ενώ παράλληλα έκανες πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, έναν πολιτικό που δε δίστασε το 1965 να συνταχθεί με το παλάτι ενάντια στη λαϊκή βούληση.
Αν ήσουν κεντρώος ή κεντροαριστερός από την άλλη, είχες τη δυνατότητα να ψηφίσεις τον Αντώνη Τρίτση. Το μόνο υπουργό Παιδείας που ζήτησε τη γνώμη των μαθητών για το σχολείο (1987, το θυμάμαι) και το μόνο πολιτικό που τόλμησε να συγκρουστεί με την Εκκλησία στο θέμα που την πονάει περισσότερο: την εκκλησιαστική περιουσία. Στις εκλογές όμως, έψαχνε ακόμα και τη δική του ψήφο στην κάλπη: 4.269 ψήφοι που αντιστοιχούσαν σε ένα ατιμωτικό 0,07%. Χμ… για την ιστορία, το αλήστου μνήμης ΚΛΙΚ είχε καλέσει τους αναγνώστες του να τον μαυρίσουν με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Ας έρθουμε στα πιο πρόσφατα, στις δραματικές εκείνες εκλογές του 2000. Είχε κατέβει τότε, με δικό του κόμμα, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκείνος ο πολιτικός που βλέπεις σήμερα στα βίντεο στο YouTube, και θαυμάζεις το πως είχε καταφέρει να προφητεύσει την κρίση την οποία περνάμε σήμερα. Τότε όμως, τον έστειλες σπίτι του, αφού του έδωσες 0,47%. Στο δικομματισμό όμως, έδωσες ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά της μεταπολιτευτικής ιστορίας: 85%. Με ηγετικό δίδυμο Σημίτη και Καραμανλή.
Τη μέρα που εδραιώθηκε οριστικά ο δικομματισμός στη χώρα μας, στις εκλογές του 1981, να σου θυμίσω κάποιες επιλογές που είχες; Είχες το Γιάγκο Πεσμαζόγλου, άνθρωπο που έκανε αντίσταση στη Χούντα και που φυλακίστηκε. Του έδωσες 0,72% κι έκανες το όνομα του κόμματός του (ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ.) ανέκδοτο. Είχες επίσης την επιλογή του Γιάννη Ζίγδη, άνθρωπος που κι αυτός αγωνίστηκε ενάντια στη Χούντα, άνθρωπο που αγωνίστηκε για την Κύπρο, αυτόν που κανείς του αντίπαλος δεν αμφισβήτησε την ειλικρίνειά του. Του έδωσες 0,4%. Κι έδωσες ένα θριαμβευτικό 48% στον Ανδρέα Παπανδρέου που έκανε, όπως λέει εκείνο το κλισέ που σου αρέσει, αντίσταση από το Παρίσι.
Η αλήθεια είναι πως, κάποτε, έδωσες κάποιες στιγμιαίες ευκαιρίες σε κάποιους πολιτικούς οι οποίοι τόλμησαν να «βγουν από το μαντρί». Έτσι λοιπόν, τα υψηλότερα ποσοστά που έδωσες ποτέ σε αυτό που λέμε «μικρά κόμματα», με την εξαίρεση του ΚΚΕ και του Συνασπισμού, ήταν στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά που τόσο αγαπάς σήμερα (4,88% το 1993 κι ένα αφάνταστο 8,65% στις ευρωεκλογές του 1994) και στο ΔΗ.Κ.ΚΙ. του καταδικασμένου από το Ειδικό Δικαστήριο Δημήτρη Τσοβόλα (4,43%). Για να μη θυμηθούμε και τη χουντική Ε.Π.ΕΝ. την οποία έστειλες στο Ευρωκοινοβούλιο το 1984. Σε αυτήν την περίπτωση, ο κραταιός δικομματισμός δε σου ήταν εμπόδιο.
Τα παραπάνω, φυσικά, δείχνουν μόνο το τι έγινε σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών και κομμάτων. Θα χρειαζόταν μια πολύ πιο χρονοβόρα μελέτη για να δούμε το τι απέγιναν οι έντιμοι εκείνοι πολιτικοί που δεν κατέβηκαν με δικό τους κόμμα στις εκλογές. Ένα κραυγαλέο παράδειγμα που μου έρχεται στον νου, είναι ο Αλέκος Παναγούλης. Ο ασυμβίβαστος αγωνιστής της Δημοκρατίας, ο τυραννοκτόνος. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974, θα είχε μείνει έξω από τη Βουλή, αν δεν ήταν η έδρα που η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις, πήρε στη Β’ κατανομή.
Αυτά τα ολίγα, φίλε ψηφοφόρε, για να σου λύσω την απορία για το που πήγαν οι έντιμοι πολιτικοί. Τους έστειλες στο σπίτι τους.
Αλήθεια, τι θα ψηφίσεις αυτήν την Κυριακή;
Πηγή: http://lycofron.12830.gr/2014/05/18/entimoi-politikoi
Ψηφοφόρε μου… Σ’ ακούω που μονίμως παραπονούμενος μου βγαίνεις. Δεν υπάρχουν, λες, τίμιοι πολιτικοί. Δεν υπήρξαν ποτέ λες. Δεν είναι κανένας τους. Είναι αλήθεια πως ένα μικρό δίκιο το έχεις. Είναι όμως εξίσου αλήθεια πως αυτό το πρόσεξες τα τελευταία χρόνια. Τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, δε σε ενοχλούσαν και τόσο πριν αρχίσει η κρίση. Και είναι επίσης αλήθεια πως έχεις πολύ μεγαλύτερο άδικο· τους ανέντιμους πολιτικούς, αυτούς που σήμερα κατηγοράς, εσύ τους ανέδειξες με την ψήφο σου. Και πως όποτε σου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να ψηφίσεις αξιόλογους πολιτικούς, τους έστειλες σπίτι τους με συνοπτικές διαδικασίες.
Ας σου φρεσκάρω λίγο τη μνήμη.
Ας θυμηθούμε τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90. Ήταν η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που είχες τη δυνατότητα να σπάσεις το δικομματικό σύστημα. Το εκλογικό σύστημα ήταν πολύ κοντά στην απλή αναλογική, δεν υπήρχε το πλαφόν του 3% και είχες πληθώρα επιλογών να ψηφίσεις. Αν ήσουν, ας πούμε, δεξιός, θα μπορούσες να ψηφίσεις τη Δημοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου. Έναν πολιτικό που πάντα τον θεωρούσες «εντιμότατο» πολιτικό και, αργότερα, τον αγάπησες ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας. Όταν όμως ζήτησε την ψήφο σου, τον μεν Ιούντιο με το ζόρι τον έστειλες στη Βουλή με ένα πενιχρό 1%, τον δε Απρίλιο του 1990 τον άφησες απ’ έξω ενώ παράλληλα έκανες πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, έναν πολιτικό που δε δίστασε το 1965 να συνταχθεί με το παλάτι ενάντια στη λαϊκή βούληση.
Αν ήσουν κεντρώος ή κεντροαριστερός από την άλλη, είχες τη δυνατότητα να ψηφίσεις τον Αντώνη Τρίτση. Το μόνο υπουργό Παιδείας που ζήτησε τη γνώμη των μαθητών για το σχολείο (1987, το θυμάμαι) και το μόνο πολιτικό που τόλμησε να συγκρουστεί με την Εκκλησία στο θέμα που την πονάει περισσότερο: την εκκλησιαστική περιουσία. Στις εκλογές όμως, έψαχνε ακόμα και τη δική του ψήφο στην κάλπη: 4.269 ψήφοι που αντιστοιχούσαν σε ένα ατιμωτικό 0,07%. Χμ… για την ιστορία, το αλήστου μνήμης ΚΛΙΚ είχε καλέσει τους αναγνώστες του να τον μαυρίσουν με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Ας έρθουμε στα πιο πρόσφατα, στις δραματικές εκείνες εκλογές του 2000. Είχε κατέβει τότε, με δικό του κόμμα, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκείνος ο πολιτικός που βλέπεις σήμερα στα βίντεο στο YouTube, και θαυμάζεις το πως είχε καταφέρει να προφητεύσει την κρίση την οποία περνάμε σήμερα. Τότε όμως, τον έστειλες σπίτι του, αφού του έδωσες 0,47%. Στο δικομματισμό όμως, έδωσες ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά της μεταπολιτευτικής ιστορίας: 85%. Με ηγετικό δίδυμο Σημίτη και Καραμανλή.
Τη μέρα που εδραιώθηκε οριστικά ο δικομματισμός στη χώρα μας, στις εκλογές του 1981, να σου θυμίσω κάποιες επιλογές που είχες; Είχες το Γιάγκο Πεσμαζόγλου, άνθρωπο που έκανε αντίσταση στη Χούντα και που φυλακίστηκε. Του έδωσες 0,72% κι έκανες το όνομα του κόμματός του (ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ.) ανέκδοτο. Είχες επίσης την επιλογή του Γιάννη Ζίγδη, άνθρωπος που κι αυτός αγωνίστηκε ενάντια στη Χούντα, άνθρωπο που αγωνίστηκε για την Κύπρο, αυτόν που κανείς του αντίπαλος δεν αμφισβήτησε την ειλικρίνειά του. Του έδωσες 0,4%. Κι έδωσες ένα θριαμβευτικό 48% στον Ανδρέα Παπανδρέου που έκανε, όπως λέει εκείνο το κλισέ που σου αρέσει, αντίσταση από το Παρίσι.
Η αλήθεια είναι πως, κάποτε, έδωσες κάποιες στιγμιαίες ευκαιρίες σε κάποιους πολιτικούς οι οποίοι τόλμησαν να «βγουν από το μαντρί». Έτσι λοιπόν, τα υψηλότερα ποσοστά που έδωσες ποτέ σε αυτό που λέμε «μικρά κόμματα», με την εξαίρεση του ΚΚΕ και του Συνασπισμού, ήταν στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά που τόσο αγαπάς σήμερα (4,88% το 1993 κι ένα αφάνταστο 8,65% στις ευρωεκλογές του 1994) και στο ΔΗ.Κ.ΚΙ. του καταδικασμένου από το Ειδικό Δικαστήριο Δημήτρη Τσοβόλα (4,43%). Για να μη θυμηθούμε και τη χουντική Ε.Π.ΕΝ. την οποία έστειλες στο Ευρωκοινοβούλιο το 1984. Σε αυτήν την περίπτωση, ο κραταιός δικομματισμός δε σου ήταν εμπόδιο.
Τα παραπάνω, φυσικά, δείχνουν μόνο το τι έγινε σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών και κομμάτων. Θα χρειαζόταν μια πολύ πιο χρονοβόρα μελέτη για να δούμε το τι απέγιναν οι έντιμοι εκείνοι πολιτικοί που δεν κατέβηκαν με δικό τους κόμμα στις εκλογές. Ένα κραυγαλέο παράδειγμα που μου έρχεται στον νου, είναι ο Αλέκος Παναγούλης. Ο ασυμβίβαστος αγωνιστής της Δημοκρατίας, ο τυραννοκτόνος. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974, θα είχε μείνει έξω από τη Βουλή, αν δεν ήταν η έδρα που η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις, πήρε στη Β’ κατανομή.
Αυτά τα ολίγα, φίλε ψηφοφόρε, για να σου λύσω την απορία για το που πήγαν οι έντιμοι πολιτικοί. Τους έστειλες στο σπίτι τους.
Αλήθεια, τι θα ψηφίσεις αυτήν την Κυριακή;
Πηγή: http://lycofron.12830.gr/2014/05/18/entimoi-politikoi
1 σχόλιο:
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο, Λευτέρη. Φυσικά υπάρχουν ενστάσεις κατά πόσο ¨Δημοκρατικά" ψηφίζει ο κόσμος και αν πράγματι με τον τρόπο που γίνονται οι εκλογές μπορούν να αναδειχθούν οι έντιμοι πολιτικοί. Έχω τη γνώμη ότι εξαρχής η τράπουλα είναι σημαδεμένη και το σύστημα των εκλογών είναι προσαρμοσμένο, κομμένο και ραμένο στα μέτρα των πολιτικάντηδων καί όχι των πολιτικών, ευνοώντας σκανδαλωδώς τους έχοντες και κατέχοντες.
Ακόμα και με τον τρόπο που λειτουργεί όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινωνία αναδεικνύει γενικώς τους ανθρώπους που την εκφράζουν.
Δημοσίευση σχολίου